Komentarz do akcji. Dojrzałam do wolności!

Czuję się wolna w związku stosunkowo od niedawna. Wielokrotnie nie realizowałam własnych planów, szczególnie rozrywkowych i towarzyskich, ponieważ miałam poczucie, że powinnam spędzić czas z moją rodziną, mężem. W związku z zawodami, które wykonujemy z mężem mamy niezwykle mało czasu dla siebie. Bywają długie okresy w ciągu roku, w których przez 4 dni w tygodniu nie widzę się z mężem. Staraliśmy się nadrabiać wspólne spędzanie czasu w wolne wieczory, dni oraz weekendy. Inne, ważne dla mnie aktywności odkładałam na „lepszy czas”, na „nie tym razem”, na „jak będzie mniej pracy”, „teraz przede wszystkim nacieszmy się sobą” – czyli tzw. wieczne nigdy. Zdaję sobie sprawę, że w związku są różne momenty, okresy, które wymagają zwiększonej koncentracji na drugiej osobie i związku. Ale czy można tak trwać i trwać? Ja po 2 latach niedbania o przestrzeń tylko dla mnie, o odpoczynek poza domem zdałam sobie sprawę, że bardzo brakuje mi przyjaciół i znajomych w codziennym życiu oraz zwyczajnie rozrywki. Podświadomie za ten stan rzeczy zaczęłam obwiniać najbliższych mi ludzi. Tylko, że to nie ludzie, ale mój wewnętrzny perfekcjonizm w zakresie bycia żoną i matką nie pozwalał mi na czas wolny, czas dla mnie, który spędzam sama lub z przyjaciółmi. Uważałam, że miarą mojej miłości jest stopień poświęcenia. Teraz dałam sobie przestrzeń na własną przestrzeń. Myślę, że do wolności należy dojrzeć!